In mijn vorige post, over de zonnige zomerwedstrijd, beloofde ik jullie om een manier te gaan zoeken om mijn verhaal toch met jullie te delen, hoewel het de bundel niet haalde. Maar waarom blijft het dan toch zo stil hier? Dat ga ik je vandaag vertellen.
Het korte zomerse feelgoodverhaal dat ik schreef, bleek namelijk een geweldige inspiratiebron voor een vervolg / spin-off. In het korte verhaal over Sofie wordt haar beste vriendin Fleur geïntroduceerd als een echte flirt. Zij bleef in mijn hoofd hangen en voordat ik het wist, had ik voor haar een geheel eigen verhaal bedacht.
Met een open houding begon ik aan het schrijven. Hoe het verhaal van Fleur precies zou gaan verlopen, wist ik op dat punt zelf nog niet eens. Sterker nog, ik had nog geen idee hoe lang het verhaal zou worden. Werd het eveneens een kort verhaal van 10.000 woorden? Een onderdeel van een serie van zo’n 30.000 woorden? Of zelfs een novelle van meer dan 40.000 woorden? Niets van dat alles. Het verhaal dat Fleur te vertellen had, bleek namelijk goed voor een compleet boekwerk. Ik schreef, en schreef en schreef en binnen no time stonden er meer dan 90.000 woorden in mijn document.
Ik had drie heel lieve proeflezers gevonden die me wilden helpen: Kim, Anne en mijn moeder. Hun enthousiasme maakte me zó trots. Gelukkig hadden ze niet alleen maar lof, maar ook hele goede feedback en kritieken. Ze vonden taalfoutjes die ik zelf over het hoofd had gezien, wezen me op kleine vergissingen in het verhaal die niet klopten en gaven aan waar het verhaal wat langdradig werd of wat meer spanning kon gebruiken. Met hun feedback kon ik het verhaal nog beter maken. Het bracht me zelfs op ideeën voor plotwendingen die de spanning nog wat verder opvoeren.
Het was fantastisch om te ervaren hoe betrokken de proeflezers waren bij het verhaal en hoe serieus ze zich erop gestort hadden. Elke keer stuurde ik een aantal hoofdstukken op die zij dan konden lezen, terwijl ik verder ging met schrijven. En al bij de tweede ronde kreeg ik reacties terug als: ‘wanneer komt de rest? ik wil verder lezen!’ Een grotere lach had je me op dat moment niet kunnen bezorgen. Wat was ik tróts. Dus nogmaals een héle grote dankjewel voor jullie, lieve mam, Anne en Kim.
Inmiddels heb ik het verhaal al wel vier keer helemaal gelezen. Ik heb kritisch gekeken naar de plot, de personages, taalfouten, zinsopbouw en schrijfstijl. Het is me zelfs gelukt om wat darlings te killen; een heleboel woorden te schrappen, om het verhaal te verbeteren. Net toen ik dacht dat ik klaar was, kwam de allermoeilijkste opdracht nog om de hoek kijken: de synopsis. Gelukkig had ik ook hier weer wat hulptroepen die me op weg hielpen (dankjewel Gillian King en Chantal Claassen, nu heb ik tenminste één echte synopsis geschreven in plaats van een creatieve uitspatting van mijn eigen brein). En nu? Nu begint het grote, spannende wachten. Duimen jullie mee?
En om dan nog even terug te komen op het korte zomerverhaal. Er komt een moment dat ik het met jullie ga delen. Maar vanwege de samenhang met mijn eerste, échte manuscript, moet de timing perfect zijn. En tot die tijd hoop ik dat jullie nog geduldig willen wachten.
Dankjewel voor je lieve woorden, ik heb het met plezier gedaan. Ik vind het wel spannend nu!! Ik duim voor je. Heel veel geluk en succes.
Wat lief mam, dankjewel. Ik vind het ook reuze spannend!