Op een dag begin je te schrijven aan een manuscript. Je hebt een idee voor een verhaal. In je hoofd krijgt het vorm en zelf word je er enthousiast van, maar tegelijkertijd voel je onzekerheid: gaat iemand mijn werk ooit lezen? Ben ik mijn kostbare tijd niet aan het verspillen?
Het schrijven van een boek is een tijdrovend proces. Een gemiddelde roman bevat zo’n 70.000 tot 100.000 woorden. En dat is niet niks. Daar zitten vele uren werk in. Heel veel leuke uren waarin je als schrijver enorm kunt genieten van het verhaal dat zich voor je uitrolt, maar ook uren van frustratie, onzekerheid en hard zoeken naar de beste manier om de laatste puzzelstukjes in elkaar te laten vallen.
Dat alles was voor mij geen verrassing. Ik wist wel (ongeveer) waar ik aan begon. Ik had het werk niet onderschat. Niet voor niets had ik dat langgewenste boek al jaren voor me uitgeschoven. Dit keer maakte ik bewust de keuze om te beginnen, om die tijd en moeite er in te stoppen. Dit keer zou ik niet stoppen voordat er een afgerond verhaal op papier stond. En ik vond het nog véél leuker dan ik vooraf had gedacht. Steeds had ik zin om verder te schrijven. Met momenten was ik zelfs niet te stoppen. Ik genoot er volop van en daarom ging het voortvarend.
Schuldgevoel
Het enige dat ik lastig vond, was de onzekerheid of iemand het ooit zou gaan lezen. Ik vind het niet erg om hard te werken. Als ik iets wil bereiken, ben ik bereid om daar vol voor te gaan en kan ik me daar helemaal in verliezen. Maar wat nou als ik al deze uren voor niets achter mijn computer zat? Want we hadden het hier wel over tijd waarop ik mezelf afzonderde van mijn gezin. Tijd waarin ik ook ander werk had kunnen doen. Tijd waarin de oma’s oppasten op mijn kinderen. Soms kwam daar wel wat schuldgevoel bij kijken. Zo’n ‘Help mijn vrouw heeft een hobby’ idee. Want misschien zou het wel nooit meer worden dan dat.
Naarmate de tijd verstreek en het boek verder vorderde, kon ik dat schuldgevoel steeds beter opzij zetten. Want ik genoot van het schrijven. Waarom zou ik me schuldig moeten voelen om iets waar ik zo intens van geniet? Na een tijd waarin ik niet zo lekker in mijn vel had gezeten, omdat ik niet zo goed wist wat ik wilde op het gebied van werk, had ik een nieuw doel gevonden. En daar kreeg ik energie van, ik werd er vrolijk van en het deed me ook heel erg goed om wat tijd voor mezelf te hebben. Het deed me goed om niet alleen maar de hele dag mama te zijn van twee schatten van kleine aandachtstrekkertjes 😉 En iets waar je zelf zo gelukkig van wordt, dat kán geen verspilde tijd zijn. Daarmee kwam ook de vastberadenheid: ik ga ervoor zorgen dat dit gaat lukken. Is het niet via een uitgeverij, dan wel in eigen beheer, maar dit boek gaat er komen.
Belangrijke les
Het schrijven van mijn boek was een heel proces. Een proces waarin ik ook een stukje van mezelf heb gevonden. Eindelijk durfde ik mijn droom om te zetten in daden. Het afgelopen jaar heeft mij heel veel dingen geleerd, maar de belangrijkste les was toch wel dat het absoluut loont om hard te werken voor je dromen.
Het eerste echte manuscript dat ik óóit schreef, viel op in de grote stapels. Dat maakte me zó ontzettend trots. Maar liefst drie uitgevers toonden interesse. En het is véél meer dan ik ooit had durven hopen dat mijn debuut nu wordt uitgegeven door zo’n grote uitgeverij als HarperCollins Holland. Wat ik eigenlijk vooral wil zeggen met deze blog is dat je je nooit schuldig moet voelen als je je droom wilt volgen. Want als je ergens hard voor durft te werken, als je er écht voor gaat, dan kan het zomaar werkelijkheid worden. Durf te vertrouwen in jezelf en in je dromen, dan komt het goed. Is het niet linksom, dan wel rechtsom.
